Cz.23

Przecież nikt nie wie, że przylatuję do Polski..., a zawiadomienie ich o tym jest raczej niemożliwe, ponieważ siedzę już w samolocie... Zaczęłam się denerwować, wzrokiem szukałam moich znajomych na lotnisku mimo, że i tak nie pomogli by mi. Słyszałam jakieś głośne szmery, pewnie dobiegające z mikrofonu, lecz nie mogłam się na nich skupić, chciałam ostatni raz ich zobaczyć. Moje dłonie wylądowały na szybie, zalałam się łzami. Unieśliśmy się w powietrzu, przerażona oparłam głowę o oparcie i patrzyłam przed siebie.
- Pierwszy lot? - Spytał mężczyzna siedzący obok mnie, kiedy znajdowaliśmy się już wysoko nad ziemią, prawdę mówiąc dopiero teraz zauważyłam, że mam towarzysza.
- Tak.. - odpowiedziałam, próbując ukryć przerażenie jakie prześladowało mnie od samego startu.
- Nie masz się czego bać... raczej przeżyjemy - zaśmiał się, a mi nie było do śmiechu. Uśmiechnęłam się ze strachem
- Heh..
- Haha. Przepraszam, nie chciałem cię nastraszyć - uśmiech nie schodził mu twarzy... Co on taki szczęśliwy, przecież w każdej chwili możemy zginąć!
- O, jeszcze raz przepraszam, przecież ja się jeszcze nie przedstawiłem, Victor jestem - podał mi dłoń.
- Victoria.
- Ooo, już na samym początku mamy ze sobą dużo wspólnego - I znowu się szczerzy, mam tego dosyć... do Polski parę godzin, a ja musiałam trafić na takiego typa. Nie powiem, przystojny..., ale od incydentu Hazzy, nie mam ochoty na poznawanie jakichkolwiek przystojniaków.
Uśmiechnęłam się do niego sztucznie i spojrzałam na krajobraz za oknem.
Chmury.. chmury... chmury... w sumie nic ciekawego, ale jednak wolę to niż... Hmmm.. jego?

Cóż… czy chcę, czy nie muszę przeżyć ten lot w towarzystwie… Victora.  Jednak koszmar zaczął się wtedy, kiedy chłopak zaczął opowiadać mi swoją historię… jak to wyrzucili go z pracy, albo spotkał wspaniałą dziewczynę, która i tak po paru tygodniach rzuciła go… W innej sytuacji współczułabym mu, jednak nie miałam teraz głowy, do tego, żeby przejmować się problemami innych… miałam w końcu swoje… Od czasu do czasu wychodziłam do toalety, co było moją wymówką, żeby wreszcie oderwać się od szatyna. Victor miał brązowe, zakrywające uszy włosy, tego samego koloru błyszczące oczy – za te poczadła ma u mnie duży plus, jeszcze nigdy nie spotkałam osoby o tak pięknych źrenicach… z wyjątkiem Harr’ego… .  Victor był wysoki.. przynajmniej wyższy ode mnie… siedząc nie mogę dokładnie powiedzieć ile ma wzrostu, zresztą jak wstanie to i tak pewnie moje wymiary nie będą dokładne. Następny plus za gust, świetnie się ubierał… trampki, koszula w kratę… poza tym wyglądał na jakieś 18-19 lat.

- Chyba cię już widziałem… - powiedział uważnie mi się przyglądając, co jeszcze bardziej mnie krępowało.

- Nie sądzę…

- Ty jesteś tą dziewczyną Harr’ego Styles’a, tak? Moja siostra ciągle o was mówiła… - uśmiechnął się

- Skąd wiesz? – Spytałam w taki sposób, że mogło zabrzmieć to trochę chamsko, ale co tam…

- No jak to, wszędzie o tobie mówią…

No tak, całkowicie zapomniałam o paparazzi… mogli być wszędzie…, muszę jak najszybciej dowiedzieć się, co ciekawego o mnie napisali, znając życie dowiem się o sobie więcej niż myślałam.

                                                                                                                        *

Dorwałam swoją walizkę, poszłam na jakąś ławkę i szukałam telefonu.

- Jest.. – powiedziałam do siebie, kiedy w mojej dłoni znalazł się szukany przedmiot.

Wybiłam numer.

- Halo, Patric !? – krzyczałam do słuchawki, żeby mógł mnie usłyszeć.

- Tak, Co się tam dzieje.. ledwo cię słyszę…

- Posłuchaj. Jestem na lotnisku, musisz po mnie przyjechać….

- Jesteś w Polsce ?!

- Tak… proszę cię przyjedź po mnie… czekam papapa

- Ale..

Nie dokończył, rozłączyłam się.

- Geniusz…- uderzyłam się w czoło – Ciekawa jestem na które lotnisko pojedzie…

Ponownie zadzwoniłam do chłopaka, bezskutecznie… poczta, poczta..

- No super….

- Mogę się przysiąść? – Koło mnie usiadł  Victor… No chyba sobie żartujesz, cały lot musiałam cieszyć się twoim towarzystwem i jeszcze to ?! Nie, nie możesz!.... tak właśnie miałam mu powiedzieć, ale wyszło mi tylko

- Tak, pewnie… - No i usiadł…

- Co tak sama siedzisz?

- Czekam na przyjaciela…

- Przyjaciela ( brewki ), A co na to Harry..?

„ Bezczelny”  - pomyślałam, ale także cieszyłam się, że taki obeznany facet nie wie, że zerwaliśmy z Hazzą, może ta wiadomość jeszcze nie zobaczyła światła dziennego.

- Nie wydaje mi się, żeby Harry był zazdrosny o PRZYJACIELA – powiedziałam to z naciskiem na ostatnie słowo.

- Przepraszam, nie chciałem cię zdenerwować…

„No niestety, zrobiłeś to już na samym początku” – pomyślałam. I następne 3 godziny z głowy.

                                                                                                                      *

- Patric ! – rzuciłam się chłopakowi na szyję. – Jesteś, już się bałam, że nie trafisz…

- Też się bałem, nic nie powiedziałaś, jechałem na pierwsze lepsze lotnisko.. – mówił przytulając mnie mocno. – Dlaczego wróciłaś? Co ten delikatnie mówiąc gamoń.. ci zrobił ?!

- Wszystko opowiem ci w domu, chodź.. – pociągnęłam go w kierunku auta.

- Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się zobaczmy – usłyszałam za sobą krzyk nowo poznanego chłopaka. Zaraz po tym poczułam na sobie pytający wzrok Patric’a.

- Nie pytaj…

                                                                                                                      *

- Wróciłam! – stanęłam w progu drzwi i darłam się na całe gardło.

- Córeczko! – Z kuchni wybiegła mama, przytulając mnie z całych sił. Widocznie Patric uprzedził ich o moim przyjeździe ponieważ na stole było tyle ciast, sałatek i różnego rodzaju dań, że starczyłoby na cały rok. Gdy tylko zobaczyłam tyle jedzenia, moja pierwsza myśl : Niall by się ucieszył.

Usiedliśmy do stołu, zaraz potem doszła do nas Susan… niestety ciągle moja starsza siostra….

- Hej, młoda. –powiedziała do mnie i usiadła do stołu..

- Dziwne.. – pomyślałam i uważnie jej się przyjrzałam. Wypiękniała, długie brązowe włosy opadały na jej ramiona, zielone oczy obserwowały, każdy mój ruch, poza tym, zapach… nie czuć już od niej dymu czy alkoholu…

- Zmieniłaś się.. – powiedziałam, spoglądając ukradkiem na mamę.

- Dziękuję.. – uśmiechnęła się

- Podejrzane- pomyślałam, może to nie fair, że nie wierzę w zmianę moje siostry, może naprawdę się zmieniła, ale… nie… moja siostra? Ta Susan, która zawsze ukradkiem paliła na balkonie… nie możliwe.

Skończyliśmy jeść i wszyscy się rozeszli. Pożegnałam się z przyjacielem i gorąco mi podziękowałam.

- Wywiad… - powiedziałam sama do siebie i pobiegłam na górę, mijając przy tym Susan

Wbiegłam do pokoju. Wow… nic się nie zmieniło… Powoli weszłam w głąb pomieszczenia… Naprawdę nikt tutaj nie wchodził…

- Róże… - ciągle mówiłam do siebie. Podbiegłam do niech i obejrzałam każdy płatek, za każdym razem kiedy go dotknęłam, on opadał… Zwiędły…

Z walizki wygrzebałam laptopa i weszłam na strony na których, aż huczało  moim romansie z Hazzą. Całe szczęście, że na żadnym ze zdjęć, nie trzymaliśmy się za ręce, czy całowaliśmy.. widocznie kiepski fotograf..

Wyszłam na balkon. Tak jak myślałam, na balkonie obok, była Susan, nie trudno było domyślić się co robiła.

- Mówiłaś, że rzuciłaś… - przerwałam jej. Przestraszona zgasiła i spojrzała w moją stronę

-Co cię to interesuje ?!

Po czym weszła do siebie. No i wróciła moja siostrzyczka. Czas leciał i leciał…

Wróciłam do pokoju i spojrzałam na ekran.

- Lou, a jak tam ci się układa z Eleonor ?

- Jest ok.

Widocznie przegapiłam początek wywiadu, no nic..

- A tobie Liam, co z Danielle ? – ciągnęła prezenterka

- Jest super.

- No i ty Harry.. na twoje wyjaśnienia czeka cały świat.. – uśmiechnęła się – Kto to jest ? – na wielkim ekranie pokazało się jedno z naszych wspólnych zdjęć… 

Hejka :** 

No, dawno mnie tu nie było ;). Mam nadzieję, że się podoba, bo od tego momentu będzie się działo :D. Zostało jeszcze parę części, więc szykujcie się na koniec tego opowiadania.

Kocham was <333